Vegetal city: Luc Schuitens visie op een ecologische samenleving

Heeft u het ook gehad met de pessimistische toekomstvisies van science fiction auteurs? Dan moet u beslist eens langsgaan op Luc Schuitens tentoonstelling: zijn unieke toekomstvisie integreert natuur en bouwkunst tot één organisch geheel. En dat is geheel letterlijk te nemen: bomen en natuur worden mee verwerkt in futuristische bouwontwerpen. Luc Schuiten noemt zichzelf een visionair architect, die out-of-the-box oplossingen zoekt voor een nieuwe bouwkunst in harmonie met de natuur, los van alles wat vandaag al bestaat.

Zo hangen er op de tentoonstelling een aantal ontwerpen die illustreren hoe Brussel zou kunnen opgewaardeerd worden door de aanwezigheid van meer groen en het gebruik van natuurlijke materialen: op de site httpl://vegetalcity.net, rubrieken "the changing face of Brussels" en "today's city", zie je het centrum van Brussel zoals het er in 2050 zou kunnen uitzien mits toepassing van Lucs revolutionaire nieuwe benadering. Stel u bijvoorbeeld populieren voor te midden van de drukste rijvakken van de Wetstraat, of een klein waterstroompje in een winkelstraat. Zijn eerste huizen nemen de kruin en takken van een boom als basis voor de uitbouw van een woonruimte. Luc beperkt zich trouwens niet tot de bouwkunst: op de tentoonstelling kunt u eveneens zijn niet onverdienstelijke modellen voor elektrisch aangestuurde wagens gaan bekijken.

Luc wordt in zijn visie ondersteund door zijn broer François, die in Franstalig België furore maakte met science fiction stripverhalen als "Les cités obscures" en "Les Terres creuses". Voor deze laatste reeks werkte François trouwens nauw samen met zijn broer Luc.

Lucs ontwerpen doen vaak een beetje Art Nouveau achtig aan: beide broers zijn dan ook grote bewonderaars van Horta. Diverse fijne houten ornamenten zoals een houten kijkgaatje in de vorm van een hartje, zouden zo een eeuw geledigd door een Art Nouveaukunstenaar kunnen vervaardigd zijn, net als de kunstige, veelhoekig geslepen ramen: net grote diamanten, maar wel zo vervaardigd dat ze optimaal zonne-energie opnemen. Leuk detail is dat François zelfs een handje hielp om Horta's eerste huis Maison Autrique van de sloop te redden.

Hopelijk heb ik u hiermee voldoende gemotiveerd om zelf eens een kijkje te gaan nemen. De afwezigen hebben in dit geval beslist ongelijk!

Waar en wanneer
nog tot 30 augustus 2009, dagelijks van 10-17 u, uitgezonderd 's maandags.
Musée du Cinquantenaire
Parc du Cinquantenaire 10
1000 Bruxelles
Plaatsbeschrijving

Voor meer informatie en een aantal inspirerende beelden kan u terecht op http://vegetalcity.net/

Live vanuit de Met: La Sonnambula - Bellini

De operaliefhebbers onder u zullen wellicht al wel gehoord hebben van het lovenswaardige initiatief van Kinepolis "Opera in de cinema". Het concept is simpel: Kinepolis vertoont per jaar tien operaopvoeringen live vanuit The Metropolitan Opera (New York). Eerder dit seizoen kon u onder meer Glucks Orpheus & Eurydice bewonderen, en op 21 mei was het de beurt aan Bellini's La Sonnambula of De Slaapwandelaarster.

Met deze rol begeeft hoofdrolspeelster Nathalie Dessay zich opnieuw in het domein van de Bel Canto, na een geslaagde interpretatie van Donizetti's Lucia Di Lammermoor vorig seizoen. Toen was dat trouwens ook al in het gezelschap van tenor Juan Diego Florez. De chemie was duidelijk aanwezig tussen dit koppel, en samen hebben ze een voor de toeschouwer heel sprankelende en toegankelijke versie gebracht van dit toch wel aartsmoeilijke en veeleisende werk. Stel je even voor dat je een hoge mi moet halen terwijl je op een rondtollend bed zit... da's enkel voor de hele groten, waaronder ik Nathalie Dessay graag reken, weggelegd.

Een heel genietbare uitvoering dus, hoewel de stemcombinatie van coloratuursopraan en wagneriaanse tenor geen evidentie is. Eerlijkheidshalve moet ik er ook aan toevoegen dat de tenor soms wel een beetje scherp de hoek uit de hoek kwam in de echte hoge noten (hoge D's waren geen uitzondering), en dat hij in duetten Nathalies schitterende stem bij momenten wel overstemde. Al met al bezit Juan Diego echter een heel mooi, warm en krachtig instrument.

Op het lichtelijk ongeloofwaardige plot van Eugène Scribe zal ik niet te diep ingaan: Een jong koppel staat op het punt te trouwen. De vrouw slaapwandelt 's nachts en komt zo in de kamer terecht van een graaf, die na jaren in zijn geboortedorp is teruggekeerd. De toekomstige echtgenoot komt dit te weten, verstoot zijn bruid-to-be, maar neemt haar later terug als overtuigend bewijs van haar onschuld is geleverd door een nieuwe slaapwandelsessie.

Het is dus zeker niet aan het warrige plot, dat deze opera haar populariteit tot op vandaag te danken heeft, maar wel aan een aantal onsterfelijke aria's van de twee hoofdrolspelers. Bellini blijft voor mij de meester van de Bel Canto: Als geen ander weet hij hoe hij een mooie melodielijn uittekent waarbij hij de zangers de kans geeft hun virtuositeit ten toon te spreiden in een aantal snelle loopjes en natuurlijk de onvermijdelijke uithalen naar de hoge noten op het einde van bijna elke aria's.

Nathalie was duidelijk op haar best in deze rol, die zowel technisch als interpretatief enorm veeleisend is, maar ze werd zeker ook ondersteund door een sterrencast. U kan de CD met de opname van de opera trouwens ook al in de muziekhandel verkrijgen.

Sneak preview
De laatste voorstelling van dit seizoen, la Cenerentola of Assepoester van operacomponist Rossini (18 EUR/ticket), gaat door op 9 mei in alle Kinepolis-zalen van het land. In de hoofdrol schittert de rijzende ster Elina Garanca. Haar illustere voorganger is natuurlijk Cecilia Bartoli, die met deze rol carrière maakte.

Voor het volgende seizoen is Kinepolis nog druk in onderhandeling met de Metropolitan Opera, maar de kans is groot dat beide partijen wel snel tot een akkoord zullen komen. Fans van Nathalie Dessay moeten er volgend seizoen beslist bij zijn, want dan herneemt ze haar glansrol van Ophelia in de opera Hamlet (Ambroise Thomas) in de Met.

Meer info vind je op www.kinepolis.be/opera. Om op de hoogte te blijven van het volgend seizoen, kan je je ook op de e-newsletter abonneren.

Ontroering en vervoering in het Concertgebouw van Amsterdam

Op 28 februari had ik de unieke gelegenheid om een bezoekje te brengen aan het Concertgebouw van Amsterdam, het nec plus ultra van de meeste muziekliefhebbers omwille van zijn unieke akoestiek.

Het concertgebouw heeft historisch gezien een unieke band met de Mahler-symfonieën, maar die avond stond laatromantiek centraal met het 50 minuten durende vioolconcerto van Edward Elgar en de zevende symfonie van Dvorak. Ook qua uitvoerders waren we uitzonderlijk verwend: De Russisch-Amerikaanse dirigent Yakov Kreizberg is in de jaren '70 nog in de leer geweest bij Leonard Bernstein en Ozawa, en dat was eraan te zien. Ik heb zelden een dirigent geweten die zijn orkest tot zo'n ongekende hoogtes van lyrische vervoering kon opzwepen. Hij vond evenwel zijn evenknie in een landgenoot, solo-violist Alexander Sitkovetsky.

Het vioolconcerto van Elgar, destijds geschreven als een cadeautje aan de legendarische vioolvirtuoos Fritz Kreisler, eist echt het uiterste van iedere violist, en dit zowel fysiek, technisch als virtuoos. Sitkovetsky was echter duidelijk de man voor het stuk: Uiteraard is en blijft het een live optreden, maar ik heb dit aartsmoeilijke concerto zelden briljanter horen opvoeren.

Dvorak mocht met zijn zevend symfonie meteen op veel bijval rekenen in Engeland, waar zijn Stabat Mater-compositie een paar jaar eerder sterk in de smaak was gevallen. Door zijn ingenieuze spel met de ritmiek raken de twee thema's in het eerste deel op harmonieuze wijze vervlochten, waarbij de dramatiek onderstreept wordt door de koperblazers. In het tweede deel bleef mij vooral de minutenlang durende grote finale bij: de toeschouwer heeft als het ware het gevoel meegesleept te worden in een grote Tsjechische volksdans.

Wat mij ook in de aangename zin verrast heeft, waren de introfilmpjes die een uur voor de start van het concert doorlopend te bekijken waren op grote televisieschermen in de foyer en waar de dirigent en violist toelichting gaven bij het programma.

Wilt u meer info over dit concert en verder geplande uitvoeringen, dan kan u ook steeds terecht op de site www.orkest.tv

Van Gogh en de kleuren van de nacht.

Een aanrader: de tentoonstelling "Van Gogh en de kleuren van de nacht" die momenteel loopt in het Van Goghmuseum in Amsterdam.

De nacht heeft in de loop der geschiedenis op heel wat kunstenaars een mysterieuze fascinatie uitgeoefend: zo waren de sterren voor Van Gogh een rustpunt in het jachtige leven van alledag en een teken van hoop op een betere toekomst. Op de tentoonstelling komen ook Van Goghs inspiratiebronnen, zowel schilders als schrijvers, ruim aan bod: je kan er ook werken bewonderen van Rembrandt, de school van Barbizon (de voorlopers van de impressionisten) maar er liggen ook eerste drukken van Victor Hugo, Balzac en Guy de Maupassant die Van Gogh in zijn bezit zou gehad hebben. Kortom, een heel intelligent opgebouwde tentoonstelling die duidelijk aantoont dat je het niet van touchscreens en andere multimediale snufjes moet hebben om het publiek te boeien. Wel best vertrekken voor de openingstijd van het museum, want de wachtrijen kunnen lang oplopen (tot een half uur in mijn geval)!

PS Wie na deze tentoonstelling nog niet genoeg heeft van het thema nacht, moet zeker de nachtwacht van Rembrandt eens gaan bekijken in het ertegenover gelegen Rijksmuseum!