Hitler is dood
De regisseur Stijn Devillé verkent in dit beklijvend
muziektheater de grenzen van menselijkheid en menselijke verantwoordelijkheid.
Protagonisten in dit Griekse drama overgoten met een sausje van “Kraftwerk”-muziek
(“The Robot”!) waren de beklaagden in het proces van Nürenberg. In het eerste
deel mochten ze zichzelf voorstellen in een korte monoloog. In het tweede deel
volgde de katharsis in de vorm van de berechting door de geallieerde
overwinnaar. Hoewel: ook deze bleek uiteindelijk zijn eigen agenda te hebben waarvoor hij bereid was zijn eigen
ethische grenzen te overschrijden. Denken we maar aan de journaliste die haar geheime
partner en meteen ook het proces in diskrediet brengt voor veelbelovend
interview, of de aanklager die zich laat intimideren door een van de
beschuldigden.
Persoonlijk heb ik vooral genoten van de details: de
rugnummers, die de rangorde van de beklaagden weergaven. De wapenobussen,
ongetwijfeld relieken van FN Herstal, waarop men een repertoire ten gehore
bracht dat verdacht veel teruggreep naar vroege elektronicamuziek uit de jaren
’80: muziek die als geen ander geschikt is om de ontmenselijking op het proces
weer te geven. Of het beklemmende “Das Boot”-achtige sfeertje dat o.m.
gecreëerd werd door de geluiden van vallende waterdruppels, om het grote
oorlogsdrama over WOII uit datzelfde decennium meteen ook maar te citeren.
De regisseur roept veel vragen op: over goed en kwaad en hoe
beiden in de realiteit door elkaar lopen. Of in hoeverre de overwinnaars de
geschiedenis herschrijven. Soms wilde je het als publiek eens zijn met een
Goering als hij de vergelijking doortrekt tussen het nazisme en het
katholicisme: een rol die dan ook met glans werd neergezet door rasacteur Tom Van
Bauwel. Alleen kan je het als weldenkende burger niet maken om er dezelfde
mening op na te houden als de slechterik, wat menigmaal resulteerde in wat
zenuwachtig geschuifel in de zaal naast mij. Het acteerwerk was van een hoog
niveau, al werkten de dubbelrollen van Warre Borgmans en Dirk Buyse soms wel verwarring
in de hand naar mijn persoonlijke mening. Al met al is het een moedig stuk, dat niet in
de val trapt van de overromantisering van de figuren, maar de karakters en het
plot vrij integer, in semi-documentairestijl, neerzet.
