Bruno Vanden Broecke en Nico Sturm - Low-la!
Ietwat onvoorbereid
wegens de gemiste intro werd ik in dit kafkaiaans maatschappijdrama gesmeten.
Brecht, vertolkt door Bruno Vanden Broecke start gezapig met een uiteenzetting
over Griekse sofismes en intellectualistische filosofie die nog leek te stammen
uit het verlichtingsdenken van begin van de 20ste eeuw. Op het
ogenblik dat de toehoorder ongeveer in slaap gewiegd is, volgt er een bruuske
wake-up call door een blauwe duivelfiguur, Luk. De blauwe verf en inspiratie
had hij opgedaan op een fantasybeurs in Keulen, zo bleek uit een komisch relaas
met als hoogtepunt de “ontmoeting” met Leonard Nimoy, ook één van mijn
jeugdidolen trouwens. Tot hier was de voorstelling vrij makkelijk te volgen.
Vervolgens maakt de
logische vertelstructuur plaats voor een losser, associatief verband tussen
verschillende scènes en personages. De flashbacks die het verleden van de
protagonisten uit de doeken deden en waarbij Nico Sturm enkel geholpen door
lichaamstaal overschakelde tussen de verschillende personages (Sofietje, de psychiater…)
waren niet altijd even begrijpelijk voor de toehoorders. Het stijlregister
varieerde voortdurend, van slapstick in het begin tot bittere ernst op het
einde, met de dozen die het gestorven dochtertje, Low-La of Lola, voor een
moment terug tot leven brachten. Dit voelde aan als een kaakslag in het gezicht
van de toehoorder, wat waarschijnlijk precies de bedoeling was.
Tussen de regels zat er
duidelijk een stuk maatschappijkritiek op de 21ste eeuw waar de hoge
druk en verwachtingen zwaar wegen, vooral voor mensen die de nodige bagage uit
hun verleden meedragen. Vandaar de bloei van fantasy, vampierdiarree en andere
vormen van escapisme.