Bruno Vanden Broecke en Nico Sturm - Low-la!

Ietwat onvoorbereid wegens de gemiste intro werd ik in dit kafkaiaans maatschappijdrama gesmeten. Brecht, vertolkt door Bruno Vanden Broecke start gezapig met een uiteenzetting over Griekse sofismes en intellectualistische filosofie die nog leek te stammen uit het verlichtingsdenken van begin van de 20^ste eeuw. Op het ogenblik dat de toehoorder ongeveer in slaap gewiegd is, volgt er een bruuske wake-up call door een blauwe duivelfiguur, Luk. De blauwe verf en inspiratie had hij opgedaan op een fantasybeurs in Keulen, zo bleek uit een komisch relaas met als hoogtepunt de “ontmoeting” met Leonard Nimoy, ook één van mijn jeugdidolen trouwens. Tot hier was de voorstelling vrij makkelijk te volgen.

Vervolgens maakt de logische vertelstructuur plaats voor een losser, associatief verband tussen verschillende scènes en personages. De flashbacks die het verleden van de protagonisten uit de doeken deden en waarbij Nico Sturm enkel geholpen door lichaamstaal overschakelde tussen de verschillende personages (Sofietje, de psychiater…) waren niet altijd even begrijpelijk voor de toehoorders. Het stijlregister varieerde voortdurend, van slapstick in het begin tot bittere ernst op het einde, met de dozen die het gestorven dochtertje, Low-La of Lola, voor een moment terug tot leven brachten. Dit voelde aan als een kaakslag in het gezicht van de toehoorder, wat waarschijnlijk precies de bedoeling was.

Tussen de regels zat er duidelijk een stuk maatschappijkritiek op de 21^ste eeuw waar de hoge druk en verwachtingen zwaar wegen, vooral voor mensen die de nodige bagage uit hun verleden meedragen. Vandaar de bloei van fantasy, vampierdiarree en andere vormen van escapisme.